Het was de warmste dag van allemaal, met blauwe lucht en een stralende zon.
Een dagje aan de rand van het zwembad leek ons wel wat. Esmoreit vond dat het nu wel echt weer was om het zwembad open te doen, of ik het niet wou gaan vragen. 'Maar ik kan geen Italiaans', 'ik ook niet, maar met piscina en wat zwemgebaren zullen ze je wel begrijpen'. Hij heeft toen maar besloten dat avontuur aan hem te laten voorbijgaan.
Zonnebrandcrème hadden we niet mee, behalve wat antirimpelcrème met faktor 10, het gevolg was dat we tegen een uur of drie in de namiddag al de eerste tekenen van rose kreeft begonnen te herkennen. Wat wil je ook, de eerste zon die ons witte lichaam te zien krijgt, en zowat op de meest riskante uren (kloef op de middag).
We besloten dan maar om in de namiddag te gaan winkelen, en waarom niet naar Volterra. We hadden dit stadje uit tijdsgebrek de tweede dag van ons schema geschrapt. Bovendien had ik in de brochures die in het huis lagen, in de ligzetel net gelezen dat Volterra zowat het centrum van de streek was.
Albast is er te over, voor de rest vind je er kleurrijk behang en ander artisanalen.
Bovendien zijn de smalle straatjes begrensd door hoge gebouwen, zodat de zon het stadje bijna niet in komt. Ideaal lijkt me in de warme zomer maanden. Maar na goed gaar te zijn gebakken op ons terras, waaide de wind hier bijzonder koud door de stegen.
De Romeinen bouwden hier nog een theater op een uitzonderlijke lokatie aan de rand van de stad, met een prachtig uitzicht over het landschap.
Op de terugweg kon ik tegen valavond de mooie landschapfoto's nemen die jullie voordien al gezien hebben. De foto van de titel van dit blog is toen ook genomen, volledig tegenlicht bij de ondergaande zon.
Langs de weg was er zo goed als geen verkeer, behalve een busje met duitsers, die dezelfde punten uitkozen om foto's te nemen. Het was niet duidelijk wie wie volgde, maar we stopten beiden opvallend op dezelfde plaatsen.Het enige verschil was dat uit dat busje het hele gevolg kwam, met foto, video en filmcamera's. Uit onze wagen was het paps alleen, terwijl de rest lekker warm in de auto bleef. 'toe toe vlug die deur toe'
Het mag niet blijken uit de foto's, het is een stralende zon, maar tegen de avond zat er een ijzig koude wind die de temperatuur met gemak een tiental graden naar beneden had gedrukt. Het deed me terugdenken dat we een paar dagen terug in Zwitserland nog tussen de sneeuw reden.
Een eindje verder in San Benedetto bij Montaione deden we wel de ontdekking van de reis, op gebied van restauratie en accomadatie.
We hadden het al de ganse week een paar keer gezegd, in de rode michelin staat er een restaurant met twee rode vorkjes, dichtbij in de buurt waar we verblijven, daar moeten we zeker nog eens naar toe. Gezien dit onze laatste avond was, waren we verplicht.
Casa Masi (restaurant) met daaraan Borgo San Benedetto (residentie) is zijn twee rode vorkjes meer dan waard.
Toen we aankwamen zagen we dat dit restaurant al vanaf 19.00h open is. Vier obers stonden voor de glazen deur op uitkijk welke toeristen nu weer aankwamen. Toen we zo goed als bij de deur waren vluchtten ze als vliegen alle kanten op. We waren ons er niet van bewust dat het ondertussen vrijdagavond was, start van het weekend. Het restaurant zat, in tegenstelling tot wat we de rest van de week hadden meegemaakt, stampvol.
'reservato?' euh 'no', 'quatro persone, no reservato' de maître de salle kwam naar ons met zijn lijst van de tafels 'one moment please' 'I have one table where I have reservation for five by 21.30h so if you are gone by then you can have this table' We stemden in.
Het restaurant ligt in een prachtige omgeving, mooie tuin, zeer mooi stemmig gebouw. De inrichting is ook bijzonder, 'tout a fait dans le style', het toilet incluis. De bediening is correct en zeer vriendelijk, en er is zeer sterk bemand.
Een antipasta durfden we niet nemen, gezien de korte tijd. Maar toen we de kaart zagen voelden we ons toch genoodzaakt om een pasta en een secundo piatto te nemen.
Overheerlijke pasta, was die nu pasta solo con pommodore voor Esmoreit, of con truffle e burro of geserveerd in een uitgehaalde kaasbol. De hoofdschotel was ook overheerlijk (zeer veel vlees) met de nodige contorni: geroosterde groente (artisjok, papirka, aubergines) en aardappelen met rozemarijn. Onze wijnglazen werden ook vervangen door veel groter exemplaren toen we de wijn besteld hadden. Omdat de fles (a super tuscan) uit de kelder kwam en volgens de sommelier iets te koel had wou hij de wijn voor ons decanteren. Met de bochtige weg en onze truc met de kurk in het vooruitzicht, maakte ik hem duidelijk dat dit voor ons niet hoefde. Ik zag ons niet met de decanteerfles tussen de benen naar huis rijden.
Rond 21.15 had ik al een Italiaanse familie van vijf zien toekomen, die met wat geimproviseer een tafel kregen.
Toen de maître de salle bij ons kwam met de vraag of we nog 'dolce' wilden zei ik 'If we have stille the time' wijzend dat we ondertussen 21.30h voorbij waren. 'No problem, I found a solution, I did a telephone call, you can have desert for as much as you want, take your time' 'thank you' 'no no thank you, and thank you for reminding me'
Ik denk dat dit vooral kwam na het bekijken van onze bestelling tot nu toe, en dat we uiteindelijk toch toeristen bleken die, hoewel er niet op gekleed, toch zin hadden om een avondje in hun restaurant te besteden.
Ondertussen wisten we ook dat je in Italiaanse restaurants ook altijd mag vragen waar je zin in hebt, en niet persé de kaart hoeft te volgen. Voor Esmoreit werd het gelati met twee gusto, van mela en fragola, voor Eulalie was frutti mixte wel goed. Mams kon geen dessert meer op, paps daarentegen had nog wel plaats voor een ijsje van noten.
Dit restaurant met residentie is nog een reden om terug te komen naar Toscane. Misschien verblijven we dan wel in een van hun villa's of appartementen. Een echte aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten