Lucca is misschien iets minder bekend dan de andere Toscaanse kunststeden, maar is meer dan het bezoeken waard
De volledige stadsomwalling bestaat nog, is volledig autovrij en wordt intens gebruikt om te wandelen, fietsen en joggen. Het is een wandeling van ongeveer 4 km, welke wij bijna volledig deden. Vanop deze stadsmuren heb je een mooi zicht over de stad.
Heel bizar is het piazza dell' Anfitiatro. Vroeger stond hier een Romeins amfitheater. Dit theater is verdwenen, maar de vorm is gebleven door de huizen die op die plaats zijn gebouwd. Het plein heeft een gesloten ovalen vorm met vier ingangen.
Op het plein zijn tal van eethuisjes, het was middag dus
een pizza kan smaken.
Het casa dei Guinigi heeft een toren met originele bekroning.
De tuin van het palazzo Pfanner hebben we ook bezocht. De toegangsprijs voor de tuin is 4€, maar het mooiste zicht krijg je gratis vanop de stadswallen.
Ondertussen bereiden vader en dochter het programma voor de rest van de dag voor in de tuin van het pallazo pfanner.
In plaats van terug dwars door de stad te gaan, deden we dus de tour over de stadsmuren. Aan te raden, maar in de brandende zon niet te onderschatten. Bovendien hadden we niet echt veel tijd, ik had ook maar voor twee uur in de parkeermeter gestoken. Volgens de kaart deden we het korste eind van de halve cirkel, in werkelijkheid leek het anders. In ieder geval toen we terug aan de auto kwamen, zat er een groen in het Italiaans brief je onder onze ruitenwisser, waar we helemaal niks van (willen) begrijpen.
PISA
Pisa met zijn toren kan dan zo'n bekende toerischtische trekpleister zijn, dat je zou denken hoeft dit wel?
Maar het piazza dei miracoli doet zijn naam alle eer aan.
Doordat het plein volledig ommuurd is, kom je als het ware in aan ander universum. Vier kunstwerken in witte marmer staan er in het groene gras bijeen.
Het batistero
het camposanto
de duomo
en natuurlijk de torre pendente.
En scheef staat hij wel degelijk. Het verbaast me iedere keer als ik hier kom hoe scheef die toren wel staat. De foto's tonen nooit het effect van de werkelijkheid. Als je er voor staat begrijp je eigenlijk niet waarom hij niet valt. De bovenzijde van de toren staat volledig buiten het zwaartepunt. De toegangsprijs tot de beklimming van de toren bedraagd een schandalige 15€ per persoon. Dit verklaart natuurlijk waarom er geen grote rijen wachtende toeristen staan. Wij hebben onze hoogtevrees ook maar niet op de proef gesteld.
Dankzij de kinderen kan de toren nog een paar jaren blijven staan.
Aan de obligate soeveniers kraampjes worden de kaartjes voor het thuisfront gekocht, en liggen de scheve torens als klosjes garen bijeen.
Aangezien Esmoreit vandaag gezien had wat hij altijd al had willen zien, mocht hij een torentje als herinnnering meenemen.Marina Di Pisa
Het was schitterend weer, en we wilden graag de zon zien zakken in de zee.
Langs de Arno reden we naar zijn monding in Marina Di Pisa.
Het toeristisch seizoen was aan de kust nog duidelijk niet begonnen. Behalve wij, een paar vissers, enkele verdwaalde italianen, waaronder een zwarte deerne met gsm en hondje, was er geen ziel te bekennen. Een groot contrast met de steden. Rust de zon en het ruisen van de zee. 
In m'n t-shirt, daags na de verkiezingen in Italie kreeg ik veel aandacht van de Italianen. Twee heren van respectabele leeftijd, met vierkante zonnebril, begonnen een hele conversatie met me, waarin ik alleen de woorden 'Berlusconi' en 'arrevederci' begreep.
Een ondergaande zon geeft toch altijd een bijzondere stemming.
Nu we ondertussen gewoon waren dat de restaurants in Italië pas om 20.00 h hun keuken openen, vonden we dat we alle tijd hadden. Maar toen het restaurant dat we in Marina Di Pisa in onze rode michelin uitgekozen hadden chiuso bleek, moesten we ons toch nog haasten om een 50 tal km verder in Pontederra ons volgende restaurant te vinden, voor de keuken weer sloot (21.30h).
We vonden dus Aeroscalo in een autovrije winkelstraat; Via Roma 8 in Pontederra.
Ik was de Italiaanse bestuurders al een beetje gewoon. Toen we wilden parkeren, stond een kleine fiat half op het voetpad net in mijn draaicirkel. Assertief als we werden deed ik mijn raampje naar beneden en riep, "tu pocco avanti" met de nodige gebaren. Toen de jeugdige Italiaanse bestuurder van zijn eerste schrik bekomen was, schoot het gifgroene autootje enkele meters vooruit. Nat het uitstappen zwaaide ik hem nog een "multi grazzie" toe.
We vinden onze draai nog wel in Italië.
Ditmaal geen menukaart, de dame des huizes komt gewoon aan je tafel vragen wat je gaat eten. Behalve Italiaans kent ze vanuit haar hoogte niet veel andere talen. Gelukkig wisten we ondertussen wat er in de meeste restaurants geserveerd wordt.
Het brood was, zoals gewoon ongezouten, maar het eten daarentegen was bijna niet te eten van de pekel. Ik weet niet wat ze ermee wilden camoufleren, maar 's ochtends lag de stoverij van een of ander wild beest nog op mijn maag. De patatine fritte waren korrelig, van het zout, de gestoofde verdure bleek niet anders dan spinazie met zout in vorm gebracht. Gelukkig was de acqua minerale niet duur.
Een wijnkaart was er wel, en de Nobile di Montepulciano die ik een paar restaurants terug had willen bestellen, was hier wel in voorraad. Hij was heel smakelijk en ik stak het op het zout dat we de kurk niet nodig hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten