De terugreis hebben we ook opgedeeld met een overnachting in de Elzas.
Met enige weemoed checken we uit bij de eigenaar van la vecchia pieve. De afrekening is correct, en we krijgen mooi onze borg terug. Het is pas thuis dat ik zie dat je bij de boerderij zelf wijn en olijfolie kan kopen, en naar ik zie aan heel redelijke prijzen. Ook dat zal voor een volgende keer zijn.
Eens voorbij Firenze verloopt het verkeer op de autosnelwegen heel vlot. Na Bologna heb je de A1 met twee maal drie rijstroken, kaarsrecht tot in Milaan. We rijden vlot met de Italianen mee.
De ganse tijd dikt het aantal Belgische nummerplaten aan. Sporadisch voor Milaan, eens in Zwitserland zie je steeds meer Belgen die de terugrit aanvatten, in Frankrijk op de autosnelweg naar Luxemburg is bijna de helft van de wagens Belgisch.
We doen een poging om de zon op sleeptouw te nemen, maar in Zwitserland moet ze lossen. In Engelberg begint het te regenen en het houdt de hele weg niet meer op. Mijn dubbel gevoel bij Zwitserland komt weer boven, en ik wil wachten tot in Frankrijk om te stoppen.
Basel stelt samen met de grensovergang ons geduld nog maar eens op de proef.
Er is nog veel werk in Basel. Vanop de autosnelweg wordt je tunnel in tunnel uit naar de grenspost geleid, tot je in de file terecht komt. Die file begint dan nog op de helling uit een tunnel. De bestuurder voor ons lijkt niet te weten dat zijn wagen een handrem heeft en rolt steeds achteruit in onze richting. Mams: "maar tuut dan toch" als de wagen gevaarlijk dicht bij komt. Ondertussen ben ik al met mijn twee handen op mijn stuur aan het duwen, maar behalve de radio van zender veranderen en het scherm van de gps dat constant wijzigt horen we niet veel.
Ik ben duidelijk dat multifunctioneel stuur van de zafira niet gewoon. Ik druk nog steeds op dezelfde plaats als bij de omega, onze vorige wagen ipv onderaan het stuur. In het midden zit de airbag, en aan beide zijkanten de bediening van de gps en de muziekinstallatie.
Tot Lut, als ze me bezig ziet, uitproest: "doe het raam open dat we kunnen roepen 'TUUT TUUT'
Het is pas dan dat de kinderen iets doorkrijgen, maar niet begrijpen waarom we vooraan met twee tranen met tuiten zitten te lachen.
Als ik dan net over de grens aan het eerste benzinestation stop, vind ik het bezonder koud in m'n short en t-shirt. Ik zeg het ook aan de mevrouw aan de kassa. De laatste keer dat ik uitstapte was het warmer.
"Vous venez d'ou?"
"Nous rentrons de l'Italie"
"Ah, l'Italie!"
In de regen vinden we ons romatisch hotel: Hôtel du Parc, rue Kléber 23, 68800 THANN.
Met enige weemoed checken we uit bij de eigenaar van la vecchia pieve. De afrekening is correct, en we krijgen mooi onze borg terug. Het is pas thuis dat ik zie dat je bij de boerderij zelf wijn en olijfolie kan kopen, en naar ik zie aan heel redelijke prijzen. Ook dat zal voor een volgende keer zijn.
Eens voorbij Firenze verloopt het verkeer op de autosnelwegen heel vlot. Na Bologna heb je de A1 met twee maal drie rijstroken, kaarsrecht tot in Milaan. We rijden vlot met de Italianen mee.
De ganse tijd dikt het aantal Belgische nummerplaten aan. Sporadisch voor Milaan, eens in Zwitserland zie je steeds meer Belgen die de terugrit aanvatten, in Frankrijk op de autosnelweg naar Luxemburg is bijna de helft van de wagens Belgisch.
We doen een poging om de zon op sleeptouw te nemen, maar in Zwitserland moet ze lossen. In Engelberg begint het te regenen en het houdt de hele weg niet meer op. Mijn dubbel gevoel bij Zwitserland komt weer boven, en ik wil wachten tot in Frankrijk om te stoppen.
Basel stelt samen met de grensovergang ons geduld nog maar eens op de proef.
Er is nog veel werk in Basel. Vanop de autosnelweg wordt je tunnel in tunnel uit naar de grenspost geleid, tot je in de file terecht komt. Die file begint dan nog op de helling uit een tunnel. De bestuurder voor ons lijkt niet te weten dat zijn wagen een handrem heeft en rolt steeds achteruit in onze richting. Mams: "maar tuut dan toch" als de wagen gevaarlijk dicht bij komt. Ondertussen ben ik al met mijn twee handen op mijn stuur aan het duwen, maar behalve de radio van zender veranderen en het scherm van de gps dat constant wijzigt horen we niet veel.
Ik ben duidelijk dat multifunctioneel stuur van de zafira niet gewoon. Ik druk nog steeds op dezelfde plaats als bij de omega, onze vorige wagen ipv onderaan het stuur. In het midden zit de airbag, en aan beide zijkanten de bediening van de gps en de muziekinstallatie.
Tot Lut, als ze me bezig ziet, uitproest: "doe het raam open dat we kunnen roepen 'TUUT TUUT'
Het is pas dan dat de kinderen iets doorkrijgen, maar niet begrijpen waarom we vooraan met twee tranen met tuiten zitten te lachen.
Als ik dan net over de grens aan het eerste benzinestation stop, vind ik het bezonder koud in m'n short en t-shirt. Ik zeg het ook aan de mevrouw aan de kassa. De laatste keer dat ik uitstapte was het warmer.
"Vous venez d'ou?"
"Nous rentrons de l'Italie"
"Ah, l'Italie!"
In de regen vinden we ons romatisch hotel: Hôtel du Parc, rue Kléber 23, 68800 THANN.
Het hotel heeft een prachtige website die iets mooier is dan het hotel in werkelijkheid is. De glorie van welleer lijkt toch al wat verlebt. Het hotel heeft dringend wat investeringen nodig om niet af te glijden naar vergane glorie
Ik moet er in het vervolg ook aan denken te kijken bij de boeking of het hotel een lift heeft. Aangezien we om de prijs wat te drukken voor een grote kamer kiezen waar men dan bedden bij plaatst voor de kinderen, blijken we altijd op het hoogste verdiep terecht te komen.Dat was al zo twee jaar geleden in Parijs, waar ik met rugzak de valies twee verdiepen langs een smal metalen draaitrapje omhoog moest duwen
Deze keer mocht ik twee etages stijgen langs de statige trappen, met rood fluweel bekleed. Het uitladen van de bagage was al een avontuur. Het regende, gelukkig heeft de zafira een grote achterklep waar je kan onder schuilen. We zouden niet alle bagage uitladen, enkel het hoogst nodige. De valies met kleren hadden we sowieso nodig, maar die zat dan wel, gezien deze het grootste stuk was, volledig achteraan. Hiervoor moesten we dus onze plastiekzak met de overschot van het drinken, de plastiekzak met het fruit (meloen appelen citroenen), de plastiekzak met de olijfolie, wijn en andere etenswaren (boter, confituur, hesp) uitladen, als ook de zak met de schoenen, de vuile was, de rugzakken en de fototas. Ik had Lut voordien ook al overladen met de jassen en truien die we los op de bagage hadden gelegd. Alles ons hebben en houden stond dus mooi uitgestald onder de achterklep, beschermd tegen de regen. We leken echt wel de familie klepkes op reis.
Enigzins uitgeput van de klim met volle belasting, deden we de deur van onze kamer open. Gelukkig hadden we niet al onze bagage meegebracht. We hadden dan wel een 'chambre supérieur' maar de slaapplaatsen voor de kinderen bestaan uit twee matrassen op de grond (à rato van 13 € de matras) waardoor er eigenlijk geen enkele circulatieruimte over blijft.
De tweede foto is trouwens een foto van onze kamer. De stoel en het bureautje had men er af gehaald om plaats te maken voor de twee matrassen. Naast de bedden zie je het deurtje naar de badkamer. Vier potjes douchegel, shampo, zeepjes en een douchekapje lagen keurig klaar, samen met een berg witte handdoeken.
Dan blijkt dat we het nodige toiletgerief blijkbaar in een andere tas gestoken hebben, die nog in de wagen is achter gebleven. 'Weet je' zegt mams 'ik haal de schoenen die we nodig hebben uit de zak en dan kan je die terug in de auto zetten, we hebben hier toch geen plaats' Ok, paps terug naar beneden, de regen in, koffer open, plastiekzakken uitladen, want inderdaad de tas met het toiletgerief hebben we blijkbaar goed achteraan gezet. Terug inladen, code van de achterdeur van het hotel intikken (hint ieder jaar wijzigt de code), en gezwind de statige trappenhal door.
Uitziend naar ontspanning, de sauna, jaccuzi, hammam en douche wachten, berg ik de belangrijke zaken veilig op. Pas dan merk ik dat ik mijn gsm in de auto laten liggen heb. Pfff juist, want in badjas ga ik niet buiten, dus af en terug op, door de pluchepaleis.
We raken allen totaal ontspannen van de sauna, warm en heel gezellig met ons viertjes. We volgen strikt de handleiding. Als dan ook de jaccuzi vrij is, nemen we die snel in en verkennen we alle hoeken, die blijkbaar op een andere manier met bubbels je lichaam verwennen
De hammam is echt wel een stoombad. Een vrij grote kamer met een zitbank volledig in glasmozaïek. Stoom geuren en steeds veranderendende lichtkleur zorgden voor een heel bijzondere sfeer. De sproeier met iets frisser water was wel nodig om het uit te houden. Ik bedacht dat ik thuis de vis ook gaar krijg aan 75° in steamer
Na een afkoelende douche konden we ons klaar maken voor het diner.
Als Eulalie vroeg waar haar sandalen waren, kreeg ik het weer warm. Maar we besloten dat haar schoenen bij haar outfit ook prima stonden. Blijkbaar was er een speciaal paasmenu in het restaurant van het hotel. Gelukkig had ik bij de reservatie 'une table pour le dîner' gereserveerd, want het restaurant zat vol.
We hadden een aperitif romantique, een buffet van voorgerechten (ik denk dat we toch wel drie tot vier keer hebben aangeschoven), een sorbet van champagne, kalfsfilet met een variéteit aan groente die we in Italië niet gewoon waren, voor Eulalie had men het vlees vervangen door nog wat extra groenten, en een dessertbuffet waar we terug een paar keer voor de uitgestalde gerechten aanschoven. De kaas kon er niet meer bij.
Bij dat alles hadden we een heerlijke cru uit de Elzas.
Ons klaar makend voor de nacht, verdeelden we de slaapplaatsen. Toen ik me op het bed gooide riep ik: 'Goh een matras met resors'
Eulalie: 'Resors? Wat is dat?'
'Wel ja veren, je voelt dat toch'
'Ah, juist, ons kieken heeft resors'
Ik denk dat onze buren zich afgevraagd hebben welke bende zich in 'la 26' ophield, maar plezier hebben we toch gehad. Was het niet met de resors, dan met de worst die als vervanging van het hoofdkussen diende, of met paps zijn slaaphouding waar ik hier niet verder zal over uitweiden, maar de kids hebben het woord kikvors hier ook bij geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten