Na het ontbijt in de bar naast La Limonera, was het tijd om de volgende 486 km te doen, op zoek naar ons huisje in het centrum van Toscane.
We hadden het adres, we vonden de straat, maar het huis leek ons onvindbaar.
Ook aan de wegbeschrijving hadden we niet echt veel. De ospedale waren we gepasseerd, een burg hadden we ook gezien, maar 'vervolgens stijgt de weg' hadden weg gelijk nog niet gehad.
En de gps bleef maar volhouden, 'bestemming bereikt'. Maar we waren al onwaarschijnlijk ver die straat in, en hadden al de plaatselijke bevolking in hun droog haar doen krabben.
De Via Del Vallone, loopt temidden van moestuintjes van mensen uit het centrum, en zij hadden duidelijk nog nooit van een Casa Vacanze La Vecchia Pieve gehoord. Dit maakten wij toch op uit de woordenwisselingen (ruzie vond ik) tussen la mamma en een godfather op pensioen. Eén ding leek ons duidelijk, we moesten verder.
Na nog een kilometer kwamen we bij wonder nog een brugje tegen. (de hoge brug waar we onder reden was blijkbaar niet de brug uit de wegbeschrijving). Daar konden we kiezen een geasfalteerde weg, en een kiezelwegje dat enorm steil was. 'Vervolgens steigt de weg' indachtig kozen we voor het laatste. De mevrouw aan het huis begon al te lachen. Neen we waren er nog niet. We moesten rechtsomkeer maken en nog verder langs de asfaltweg.
Inderdaad na nog een kilometer steeg de weg. En hoe. In tweede versnelling kregen de 150 pk ons niet naar boven, het moest in eerste, haarspeld bocht na haarspeldbocht. (vervolgens steigt de weg) Maar nog altijd geen nr 29 te zien.
Een gepensioneerd boerenechtpaar was in hun voortuin bezig. Weer maar de papieren uitgehaald, want de manier waarop wij 'La Vecchia Pieve' uitspreken is waarschijnlijk niet de goede. Armen ten hemel 'Aqui Aqui'. Van onze reis naar Spanje klonk mij dat bekend als langs hier in de oren.
We moesten een smal steil kiezelweggetje dat 'vervolgens steigt te weg' alle eer aan deed, dit keer in eerste met spinnende wielen.
Daar stonden Francesco en Federico ons al met open armen op te wachten. We waren duidelijk de eerste toeristen van het seizoen.
Een uiterst warm welkom, met rondleiding, gratis fles wijn en flesje olijfolie uit eigen olijfgaard.
Bovendien een affiche met 'welcome Mr and Mrs GROOSMAN' aan de deur.
Het huis is een onderdeel van een gerestaureerde boerderij. De grootouders wonen in het eerste deel, Frescesco met vrouw en zoon Federico, de enige die Engels kan in het middendeel. Van de schuur achteraan hebben ze een prachtig vakantieverblijf gemaakt. De renovatie is van 2004.Op het gelijkvloers twee slaapkamers en badkamer. Op het eerste verdiep de leefruimte met keuken, eetplaats en zithoek met open haard, tv, sateliet en dvd.
De keuken heeft een vaatwas maar wij gebruikten de het handige afdruiprek, weggeborgen in de kast boven de gootsteen. Een handige manier om zonder afdrogen de vaat snel aan de kant te hebben.
We hadden ook een Italiaanse koffiezet. Zo'n percolator voor op het gasfornuis. (inhoud: vier Italiaanse kopjes of twee Vlaamse)
Het eerste verdiep heeft ook nog een badkamer.
In de nok van de leefruimte boven de keuken en badkamer is er nog een derde slaapruimte.
Plaats zat.
Buiten heb je een mooi terras met barbeque, tuintafel en stoelen, ligzetels en een zwembad. Het zwembad opent pas vanaf mei. Dat was ons duidelijk vooraf meegedeeld, en verklaart waarschijnlijk ook het prijsverschil met het hoogseizoen.
Bovendien heb je ook nog een carport, zodat de wagen niet te veel opwarmt onder de Italiaanse zon, zelfs in april. Je deelt deze carport wel met de eigenaars hun rollend materieel: een gele scooter, een cammoinette, een citroën en een bmw. Jou plaats blijft wel altijd mooi vrij, hun wagens stellen ze wel in de zon. (vergeet je handrem niet aan te zetten, want na het beton van de carport wacht de afgrond.
Vanop het terras heb je een mooi uitzicht over de olijfgaard en het mooie Toscaanse landschap.
Een echte aanrader, dit vakantiehuis. Bovendien ligt Castelfiorentino centraal in Toscane zodat het een uitstekende uitvalsbasis is om de kunststeden te bezoeken.
Inkopen
's Avonds werd het hoog tijd om nog inkopen te doen, gezien de winkels, en ook de bakkers in de buurt de zondag gesloten zijn.
Terwijl Esmoreit en Mams uitpakken en de kamers in orde maken gaan Eulalie en ik winkelen in de plaatselijke supermarkt COOP.
Een ware overrompeling. Gans Castelfiorentino had beslist om op zaterdag avond massaal etenswaren in te slaan. Het systeem is verder hetzelfde zoals we gewoon zijn, je moet een euro of 500 lire in het karretje voeren om het te kunnen losmaken, en verder kies je zelf en weeg je zelf je fruit en groente. (jammer dat er niet altijd foto's bij het fruit staat)
Het begon al goed, ons kar gestolen. Eulalie al licht in paniek, maar toen ik bij de tweede poging (de eerste had een Italiaanse fury me in de gaten) een nieuwe kar te pakken had (ik was er van overtuigd dat het de onze was) vertelde ik haar dat ik graag het gezicht van de Italiaan zou zien toen hij ipv van een euro een jeton van de 'libelle' zou vinden.
We kochten dus fruit, groente en brood, dat tot onze verrassing per kilo wordt verkocht (2.45€/kg) en effectief per brood wordt gewogen.
Bij een paar vruchten heb ik me wel vergist, maar ik heb altijd in het oog gehouden of de prijs per kilo niet meer was dan wat ik op het bordje bij ons fruit had zien staan. Want de desbetreffende naam vond ik niet, en de winkeljuffrouw naast ons was niet van zinnens om ons te helpen, ze had het te druk met wegen van zakjes ingepakte tomaten. Daarbij melone is melone dacht ik.
Bij de vis dachten we dat scampi's, calamares en pasta wel lekker zou zijn. De visjuffrouw leek ons te begrijpen, met blauwe gummi handschoenen graaide ze met haar twee handen een hoeveelheid die haar gepast leek voor vier personen, niet om te frituren maar voor bij pasta.
We vonden ook nog ontbijtgranen met echte Belgische chocolade, en yohourt: VITASNELLA.
Vitalinea moet in het Italiaans blijkbaar een verkeerde bijklank hebben, want voor de rest was de verpakking hetzelfde.
Nadat we onze volle kar aan de kassa hadden geleegd en ook de plastic zakjes waar we de winkelwaar in mee naar huis namen hadden betaald, konden we weer 'vervolgens stijgt de weg'.
Esmoreit en Lut zaten ons al buiten op te wachten, we waren blijkbaar een uur of twee weggeweest, het was ondertussen al donker...
De pasta, scampi's en calamares hebben gesmaakt, de chianti ook.
Oh, by the way, in het winkelkarretje dat we terugzetten zat een euro. Onze eerste winst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten