Gezien dit reisverslag als blog is opgebouwd, staat het begin onderaan. Dus als je het verslag chronologisch wil lezen, scroll dan door naar het einde en begin met het laatste item, de eerste dag van onze reis en ga zo dag per dag verder.
Vul gerust aan met eigen ervaringen, of geef opmerkingen wat je vindt van dit blog of onze reis. Of geef ons nog meer redenen en excuses om terug te gaan, het kan gerust geen kwaad. Mocht dit verslag een inspiratie zijn om zelf naar Toscane te trekken, het is mooi meegenomen. Hou ons op de hoogte van jullie ervaringen.
Mochten er nog vragen zijn of opmerkingen zijn(over spellingsfouten en niet werkende links bijvoorbeeld), laat me gerust iets weten.
Veel leesgenot, wij hebben alvast van onze reis genoten, maar dat mag duidelijk zijn na de lectuur en de foto's.
/luc
zondag, april 23, 2006
terug naar huis, zondag 16 april 2006
's Morgens een uitgebreid ontbijtbuffet.
Enkel de koffie, thee of warme chocolademelk worden gebracht, de rest ga je zelf halen. De rest is dan ook heel uitgebreid.
Een poging tot opsomming:
Du pain (om niet in de val van frans brood te vallen), croissants en chocoladekoeken, ontbijtgranen, pannenkoekjes, ontbijtcake, kaas, hesp, salami, spek, worstjes, yohourt, fruit, confituur, fruitsap vers geperst of uit verpakking, melk, druivensap ...
ik denk dat we alles geproefd hebben behalve de champagne.
Het vers geperst fruitsap vraagt wat meer beschrijving.
Het vers persen was letterlijk. Je neemt je appelsienen of pompelmoes, je snijdt het fruit door, en perst het met de electrische pers die je ter beschikking staat.
Nog nooit gezien, en ook nog nooit zo'n 'vuile defel' gezien aan een ontbijtbuffet.
Maar telkens het te erg werd, kwamen ze vanuit de keuken de smeerboel opruimen en terug klaar zetten.
Niet zonder enige moeite kregen we alle bagage terug in de auto. Even hebben we nog getwijfeld. Op de kamer stond een mooie flatscreen tv van grundig. Esmoreit vond dat die zo in de valies kon, 'dat zien ze toch nooit!'
Ik heb hem wel vertelt dat ik bij het inchecken mijn creditcard nummer heb moeten opgeven, en dat ze na ons vertrek de kamer komen opruimen en dat de flatscreen daarna wel mooi van onze rekening zou gaan.
In de regen zijn we een eindje door de Elzas getrokken, om dan terug op de autosnelweg te komen, en tesamen met de andere Belgen terug naar huis te keren.
We waren zo Luxemburg door, en de werken langs de E25 waren nog altijd aan de gang.
'Hoe? Was dat in het doorrijden ook al?'
'ja mams dezelfde 8 km en dezelfde 12 km, op één vak, alleen is het nu licht en zie je dat het inderdaad modder is juist naast het asfalt'
'nooit gezien'
Vanaf Namen of Waver proberen we weer contact te krijgen met de Vlaamse zenders om toch ietwat voorbereid te zijn met het laatste nieuws en wat er allemaal tijdens onze afwezigheid gebeurd is. Ondertussen weten we ook wat een mp3-moord is.
Het wordt stil in de auto.
Terug thuis is het eerste wat ons opvalt hoe koud het hier is. Het huis is kil, ik had de verwarming al afgezet en het is slechts 18° in huis. Wij hebben geen haard om ons snel wat aan op te warmen.
We schrikken een beetje van onze grote ramen, en de grootte van de tuin, en het werk dat ons te wachten staat en ligt, zowel binnenshuis als buiten als op het bureau.
Opa heeft netjes een hele stapel post binnen gelegd, outlook stopt niet met mails binnen te halen, op de telefoon staat een hele lijst gemiste oproepen.
gelukkig is het morgen tweede paasdag, we kunnen nog even adem halen.
Enkel de koffie, thee of warme chocolademelk worden gebracht, de rest ga je zelf halen. De rest is dan ook heel uitgebreid.
Een poging tot opsomming:
Du pain (om niet in de val van frans brood te vallen), croissants en chocoladekoeken, ontbijtgranen, pannenkoekjes, ontbijtcake, kaas, hesp, salami, spek, worstjes, yohourt, fruit, confituur, fruitsap vers geperst of uit verpakking, melk, druivensap ...
ik denk dat we alles geproefd hebben behalve de champagne.
Het vers geperst fruitsap vraagt wat meer beschrijving.
Het vers persen was letterlijk. Je neemt je appelsienen of pompelmoes, je snijdt het fruit door, en perst het met de electrische pers die je ter beschikking staat.
Nog nooit gezien, en ook nog nooit zo'n 'vuile defel' gezien aan een ontbijtbuffet.
Maar telkens het te erg werd, kwamen ze vanuit de keuken de smeerboel opruimen en terug klaar zetten.
Niet zonder enige moeite kregen we alle bagage terug in de auto. Even hebben we nog getwijfeld. Op de kamer stond een mooie flatscreen tv van grundig. Esmoreit vond dat die zo in de valies kon, 'dat zien ze toch nooit!'
Ik heb hem wel vertelt dat ik bij het inchecken mijn creditcard nummer heb moeten opgeven, en dat ze na ons vertrek de kamer komen opruimen en dat de flatscreen daarna wel mooi van onze rekening zou gaan.
In de regen zijn we een eindje door de Elzas getrokken, om dan terug op de autosnelweg te komen, en tesamen met de andere Belgen terug naar huis te keren.
We waren zo Luxemburg door, en de werken langs de E25 waren nog altijd aan de gang.
'Hoe? Was dat in het doorrijden ook al?'
'ja mams dezelfde 8 km en dezelfde 12 km, op één vak, alleen is het nu licht en zie je dat het inderdaad modder is juist naast het asfalt'
'nooit gezien'
Vanaf Namen of Waver proberen we weer contact te krijgen met de Vlaamse zenders om toch ietwat voorbereid te zijn met het laatste nieuws en wat er allemaal tijdens onze afwezigheid gebeurd is. Ondertussen weten we ook wat een mp3-moord is.
Het wordt stil in de auto.
Terug thuis is het eerste wat ons opvalt hoe koud het hier is. Het huis is kil, ik had de verwarming al afgezet en het is slechts 18° in huis. Wij hebben geen haard om ons snel wat aan op te warmen.
We schrikken een beetje van onze grote ramen, en de grootte van de tuin, en het werk dat ons te wachten staat en ligt, zowel binnenshuis als buiten als op het bureau.
Opa heeft netjes een hele stapel post binnen gelegd, outlook stopt niet met mails binnen te halen, op de telefoon staat een hele lijst gemiste oproepen.
gelukkig is het morgen tweede paasdag, we kunnen nog even adem halen.
de Elzas, zaterdag 15 april 2006
De terugreis hebben we ook opgedeeld met een overnachting in de Elzas.
Met enige weemoed checken we uit bij de eigenaar van la vecchia pieve. De afrekening is correct, en we krijgen mooi onze borg terug. Het is pas thuis dat ik zie dat je bij de boerderij zelf wijn en olijfolie kan kopen, en naar ik zie aan heel redelijke prijzen. Ook dat zal voor een volgende keer zijn.
Eens voorbij Firenze verloopt het verkeer op de autosnelwegen heel vlot. Na Bologna heb je de A1 met twee maal drie rijstroken, kaarsrecht tot in Milaan. We rijden vlot met de Italianen mee.
De ganse tijd dikt het aantal Belgische nummerplaten aan. Sporadisch voor Milaan, eens in Zwitserland zie je steeds meer Belgen die de terugrit aanvatten, in Frankrijk op de autosnelweg naar Luxemburg is bijna de helft van de wagens Belgisch.
We doen een poging om de zon op sleeptouw te nemen, maar in Zwitserland moet ze lossen. In Engelberg begint het te regenen en het houdt de hele weg niet meer op. Mijn dubbel gevoel bij Zwitserland komt weer boven, en ik wil wachten tot in Frankrijk om te stoppen.
Basel stelt samen met de grensovergang ons geduld nog maar eens op de proef.
Er is nog veel werk in Basel. Vanop de autosnelweg wordt je tunnel in tunnel uit naar de grenspost geleid, tot je in de file terecht komt. Die file begint dan nog op de helling uit een tunnel. De bestuurder voor ons lijkt niet te weten dat zijn wagen een handrem heeft en rolt steeds achteruit in onze richting. Mams: "maar tuut dan toch" als de wagen gevaarlijk dicht bij komt. Ondertussen ben ik al met mijn twee handen op mijn stuur aan het duwen, maar behalve de radio van zender veranderen en het scherm van de gps dat constant wijzigt horen we niet veel.
Ik ben duidelijk dat multifunctioneel stuur van de zafira niet gewoon. Ik druk nog steeds op dezelfde plaats als bij de omega, onze vorige wagen ipv onderaan het stuur. In het midden zit de airbag, en aan beide zijkanten de bediening van de gps en de muziekinstallatie.
Tot Lut, als ze me bezig ziet, uitproest: "doe het raam open dat we kunnen roepen 'TUUT TUUT'
Het is pas dan dat de kinderen iets doorkrijgen, maar niet begrijpen waarom we vooraan met twee tranen met tuiten zitten te lachen.
Als ik dan net over de grens aan het eerste benzinestation stop, vind ik het bezonder koud in m'n short en t-shirt. Ik zeg het ook aan de mevrouw aan de kassa. De laatste keer dat ik uitstapte was het warmer.
"Vous venez d'ou?"
"Nous rentrons de l'Italie"
"Ah, l'Italie!"
In de regen vinden we ons romatisch hotel: Hôtel du Parc, rue Kléber 23, 68800 THANN.
Met enige weemoed checken we uit bij de eigenaar van la vecchia pieve. De afrekening is correct, en we krijgen mooi onze borg terug. Het is pas thuis dat ik zie dat je bij de boerderij zelf wijn en olijfolie kan kopen, en naar ik zie aan heel redelijke prijzen. Ook dat zal voor een volgende keer zijn.
Eens voorbij Firenze verloopt het verkeer op de autosnelwegen heel vlot. Na Bologna heb je de A1 met twee maal drie rijstroken, kaarsrecht tot in Milaan. We rijden vlot met de Italianen mee.
De ganse tijd dikt het aantal Belgische nummerplaten aan. Sporadisch voor Milaan, eens in Zwitserland zie je steeds meer Belgen die de terugrit aanvatten, in Frankrijk op de autosnelweg naar Luxemburg is bijna de helft van de wagens Belgisch.
We doen een poging om de zon op sleeptouw te nemen, maar in Zwitserland moet ze lossen. In Engelberg begint het te regenen en het houdt de hele weg niet meer op. Mijn dubbel gevoel bij Zwitserland komt weer boven, en ik wil wachten tot in Frankrijk om te stoppen.
Basel stelt samen met de grensovergang ons geduld nog maar eens op de proef.
Er is nog veel werk in Basel. Vanop de autosnelweg wordt je tunnel in tunnel uit naar de grenspost geleid, tot je in de file terecht komt. Die file begint dan nog op de helling uit een tunnel. De bestuurder voor ons lijkt niet te weten dat zijn wagen een handrem heeft en rolt steeds achteruit in onze richting. Mams: "maar tuut dan toch" als de wagen gevaarlijk dicht bij komt. Ondertussen ben ik al met mijn twee handen op mijn stuur aan het duwen, maar behalve de radio van zender veranderen en het scherm van de gps dat constant wijzigt horen we niet veel.
Ik ben duidelijk dat multifunctioneel stuur van de zafira niet gewoon. Ik druk nog steeds op dezelfde plaats als bij de omega, onze vorige wagen ipv onderaan het stuur. In het midden zit de airbag, en aan beide zijkanten de bediening van de gps en de muziekinstallatie.
Tot Lut, als ze me bezig ziet, uitproest: "doe het raam open dat we kunnen roepen 'TUUT TUUT'
Het is pas dan dat de kinderen iets doorkrijgen, maar niet begrijpen waarom we vooraan met twee tranen met tuiten zitten te lachen.
Als ik dan net over de grens aan het eerste benzinestation stop, vind ik het bezonder koud in m'n short en t-shirt. Ik zeg het ook aan de mevrouw aan de kassa. De laatste keer dat ik uitstapte was het warmer.
"Vous venez d'ou?"
"Nous rentrons de l'Italie"
"Ah, l'Italie!"
In de regen vinden we ons romatisch hotel: Hôtel du Parc, rue Kléber 23, 68800 THANN.
Het hotel heeft een prachtige website die iets mooier is dan het hotel in werkelijkheid is. De glorie van welleer lijkt toch al wat verlebt. Het hotel heeft dringend wat investeringen nodig om niet af te glijden naar vergane glorie
Ik moet er in het vervolg ook aan denken te kijken bij de boeking of het hotel een lift heeft. Aangezien we om de prijs wat te drukken voor een grote kamer kiezen waar men dan bedden bij plaatst voor de kinderen, blijken we altijd op het hoogste verdiep terecht te komen.Dat was al zo twee jaar geleden in Parijs, waar ik met rugzak de valies twee verdiepen langs een smal metalen draaitrapje omhoog moest duwen
Deze keer mocht ik twee etages stijgen langs de statige trappen, met rood fluweel bekleed. Het uitladen van de bagage was al een avontuur. Het regende, gelukkig heeft de zafira een grote achterklep waar je kan onder schuilen. We zouden niet alle bagage uitladen, enkel het hoogst nodige. De valies met kleren hadden we sowieso nodig, maar die zat dan wel, gezien deze het grootste stuk was, volledig achteraan. Hiervoor moesten we dus onze plastiekzak met de overschot van het drinken, de plastiekzak met het fruit (meloen appelen citroenen), de plastiekzak met de olijfolie, wijn en andere etenswaren (boter, confituur, hesp) uitladen, als ook de zak met de schoenen, de vuile was, de rugzakken en de fototas. Ik had Lut voordien ook al overladen met de jassen en truien die we los op de bagage hadden gelegd. Alles ons hebben en houden stond dus mooi uitgestald onder de achterklep, beschermd tegen de regen. We leken echt wel de familie klepkes op reis.
Enigzins uitgeput van de klim met volle belasting, deden we de deur van onze kamer open. Gelukkig hadden we niet al onze bagage meegebracht. We hadden dan wel een 'chambre supérieur' maar de slaapplaatsen voor de kinderen bestaan uit twee matrassen op de grond (à rato van 13 € de matras) waardoor er eigenlijk geen enkele circulatieruimte over blijft.
De tweede foto is trouwens een foto van onze kamer. De stoel en het bureautje had men er af gehaald om plaats te maken voor de twee matrassen. Naast de bedden zie je het deurtje naar de badkamer. Vier potjes douchegel, shampo, zeepjes en een douchekapje lagen keurig klaar, samen met een berg witte handdoeken.
Dan blijkt dat we het nodige toiletgerief blijkbaar in een andere tas gestoken hebben, die nog in de wagen is achter gebleven. 'Weet je' zegt mams 'ik haal de schoenen die we nodig hebben uit de zak en dan kan je die terug in de auto zetten, we hebben hier toch geen plaats' Ok, paps terug naar beneden, de regen in, koffer open, plastiekzakken uitladen, want inderdaad de tas met het toiletgerief hebben we blijkbaar goed achteraan gezet. Terug inladen, code van de achterdeur van het hotel intikken (hint ieder jaar wijzigt de code), en gezwind de statige trappenhal door.
Uitziend naar ontspanning, de sauna, jaccuzi, hammam en douche wachten, berg ik de belangrijke zaken veilig op. Pas dan merk ik dat ik mijn gsm in de auto laten liggen heb. Pfff juist, want in badjas ga ik niet buiten, dus af en terug op, door de pluchepaleis.
We raken allen totaal ontspannen van de sauna, warm en heel gezellig met ons viertjes. We volgen strikt de handleiding. Als dan ook de jaccuzi vrij is, nemen we die snel in en verkennen we alle hoeken, die blijkbaar op een andere manier met bubbels je lichaam verwennen
De hammam is echt wel een stoombad. Een vrij grote kamer met een zitbank volledig in glasmozaïek. Stoom geuren en steeds veranderendende lichtkleur zorgden voor een heel bijzondere sfeer. De sproeier met iets frisser water was wel nodig om het uit te houden. Ik bedacht dat ik thuis de vis ook gaar krijg aan 75° in steamer
Na een afkoelende douche konden we ons klaar maken voor het diner.
Als Eulalie vroeg waar haar sandalen waren, kreeg ik het weer warm. Maar we besloten dat haar schoenen bij haar outfit ook prima stonden. Blijkbaar was er een speciaal paasmenu in het restaurant van het hotel. Gelukkig had ik bij de reservatie 'une table pour le dîner' gereserveerd, want het restaurant zat vol.
We hadden een aperitif romantique, een buffet van voorgerechten (ik denk dat we toch wel drie tot vier keer hebben aangeschoven), een sorbet van champagne, kalfsfilet met een variéteit aan groente die we in Italië niet gewoon waren, voor Eulalie had men het vlees vervangen door nog wat extra groenten, en een dessertbuffet waar we terug een paar keer voor de uitgestalde gerechten aanschoven. De kaas kon er niet meer bij.
Bij dat alles hadden we een heerlijke cru uit de Elzas.
Ons klaar makend voor de nacht, verdeelden we de slaapplaatsen. Toen ik me op het bed gooide riep ik: 'Goh een matras met resors'
Eulalie: 'Resors? Wat is dat?'
'Wel ja veren, je voelt dat toch'
'Ah, juist, ons kieken heeft resors'
Ik denk dat onze buren zich afgevraagd hebben welke bende zich in 'la 26' ophield, maar plezier hebben we toch gehad. Was het niet met de resors, dan met de worst die als vervanging van het hoofdkussen diende, of met paps zijn slaaphouding waar ik hier niet verder zal over uitweiden, maar de kids hebben het woord kikvors hier ook bij geleerd.
zwembad, VOLTERRA, vrijdag 14 april 2006
Onze laatste dag in La Vecchia Pieve.
Het was de warmste dag van allemaal, met blauwe lucht en een stralende zon.
Een dagje aan de rand van het zwembad leek ons wel wat. Esmoreit vond dat het nu wel echt weer was om het zwembad open te doen, of ik het niet wou gaan vragen. 'Maar ik kan geen Italiaans', 'ik ook niet, maar met piscina en wat zwemgebaren zullen ze je wel begrijpen'. Hij heeft toen maar besloten dat avontuur aan hem te laten voorbijgaan.
Zonnebrandcrème hadden we niet mee, behalve wat antirimpelcrème met faktor 10, het gevolg was dat we tegen een uur of drie in de namiddag al de eerste tekenen van rose kreeft begonnen te herkennen. Wat wil je ook, de eerste zon die ons witte lichaam te zien krijgt, en zowat op de meest riskante uren (kloef op de middag).
We besloten dan maar om in de namiddag te gaan winkelen, en waarom niet naar Volterra. We hadden dit stadje uit tijdsgebrek de tweede dag van ons schema geschrapt. Bovendien had ik in de brochures die in het huis lagen, in de ligzetel net gelezen dat Volterra zowat het centrum van de streek was.
Op de terugweg kon ik tegen valavond de mooie landschapfoto's nemen die jullie voordien al gezien hebben. De foto van de titel van dit blog is toen ook genomen, volledig tegenlicht bij de ondergaande zon.
Langs de weg was er zo goed als geen verkeer, behalve een busje met duitsers, die dezelfde punten uitkozen om foto's te nemen. Het was niet duidelijk wie wie volgde, maar we stopten beiden opvallend op dezelfde plaatsen.
Het was de warmste dag van allemaal, met blauwe lucht en een stralende zon.
Een dagje aan de rand van het zwembad leek ons wel wat. Esmoreit vond dat het nu wel echt weer was om het zwembad open te doen, of ik het niet wou gaan vragen. 'Maar ik kan geen Italiaans', 'ik ook niet, maar met piscina en wat zwemgebaren zullen ze je wel begrijpen'. Hij heeft toen maar besloten dat avontuur aan hem te laten voorbijgaan.
Zonnebrandcrème hadden we niet mee, behalve wat antirimpelcrème met faktor 10, het gevolg was dat we tegen een uur of drie in de namiddag al de eerste tekenen van rose kreeft begonnen te herkennen. Wat wil je ook, de eerste zon die ons witte lichaam te zien krijgt, en zowat op de meest riskante uren (kloef op de middag).
We besloten dan maar om in de namiddag te gaan winkelen, en waarom niet naar Volterra. We hadden dit stadje uit tijdsgebrek de tweede dag van ons schema geschrapt. Bovendien had ik in de brochures die in het huis lagen, in de ligzetel net gelezen dat Volterra zowat het centrum van de streek was.
Albast is er te over, voor de rest vind je er kleurrijk behang en ander artisanalen.
Bovendien zijn de smalle straatjes begrensd door hoge gebouwen, zodat de zon het stadje bijna niet in komt. Ideaal lijkt me in de warme zomer maanden. Maar na goed gaar te zijn gebakken op ons terras, waaide de wind hier bijzonder koud door de stegen.
Op de terugweg kon ik tegen valavond de mooie landschapfoto's nemen die jullie voordien al gezien hebben. De foto van de titel van dit blog is toen ook genomen, volledig tegenlicht bij de ondergaande zon.
Langs de weg was er zo goed als geen verkeer, behalve een busje met duitsers, die dezelfde punten uitkozen om foto's te nemen. Het was niet duidelijk wie wie volgde, maar we stopten beiden opvallend op dezelfde plaatsen.Het enige verschil was dat uit dat busje het hele gevolg kwam, met foto, video en filmcamera's. Uit onze wagen was het paps alleen, terwijl de rest lekker warm in de auto bleef. 'toe toe vlug die deur toe'
Het mag niet blijken uit de foto's, het is een stralende zon, maar tegen de avond zat er een ijzig koude wind die de temperatuur met gemak een tiental graden naar beneden had gedrukt. Het deed me terugdenken dat we een paar dagen terug in Zwitserland nog tussen de sneeuw reden.
Een eindje verder in San Benedetto bij Montaione deden we wel de ontdekking van de reis, op gebied van restauratie en accomadatie.
We hadden het al de ganse week een paar keer gezegd, in de rode michelin staat er een restaurant met twee rode vorkjes, dichtbij in de buurt waar we verblijven, daar moeten we zeker nog eens naar toe. Gezien dit onze laatste avond was, waren we verplicht.
Casa Masi (restaurant) met daaraan Borgo San Benedetto (residentie) is zijn twee rode vorkjes meer dan waard.
Toen we aankwamen zagen we dat dit restaurant al vanaf 19.00h open is. Vier obers stonden voor de glazen deur op uitkijk welke toeristen nu weer aankwamen. Toen we zo goed als bij de deur waren vluchtten ze als vliegen alle kanten op. We waren ons er niet van bewust dat het ondertussen vrijdagavond was, start van het weekend. Het restaurant zat, in tegenstelling tot wat we de rest van de week hadden meegemaakt, stampvol.
'reservato?' euh 'no', 'quatro persone, no reservato' de maître de salle kwam naar ons met zijn lijst van de tafels 'one moment please' 'I have one table where I have reservation for five by 21.30h so if you are gone by then you can have this table' We stemden in.
Het restaurant ligt in een prachtige omgeving, mooie tuin, zeer mooi stemmig gebouw. De inrichting is ook bijzonder, 'tout a fait dans le style', het toilet incluis. De bediening is correct en zeer vriendelijk, en er is zeer sterk bemand.
Een antipasta durfden we niet nemen, gezien de korte tijd. Maar toen we de kaart zagen voelden we ons toch genoodzaakt om een pasta en een secundo piatto te nemen.
Overheerlijke pasta, was die nu pasta solo con pommodore voor Esmoreit, of con truffle e burro of geserveerd in een uitgehaalde kaasbol. De hoofdschotel was ook overheerlijk (zeer veel vlees) met de nodige contorni: geroosterde groente (artisjok, papirka, aubergines) en aardappelen met rozemarijn. Onze wijnglazen werden ook vervangen door veel groter exemplaren toen we de wijn besteld hadden. Omdat de fles (a super tuscan) uit de kelder kwam en volgens de sommelier iets te koel had wou hij de wijn voor ons decanteren. Met de bochtige weg en onze truc met de kurk in het vooruitzicht, maakte ik hem duidelijk dat dit voor ons niet hoefde. Ik zag ons niet met de decanteerfles tussen de benen naar huis rijden.
Rond 21.15 had ik al een Italiaanse familie van vijf zien toekomen, die met wat geimproviseer een tafel kregen.
Toen de maître de salle bij ons kwam met de vraag of we nog 'dolce' wilden zei ik 'If we have stille the time' wijzend dat we ondertussen 21.30h voorbij waren. 'No problem, I found a solution, I did a telephone call, you can have desert for as much as you want, take your time' 'thank you' 'no no thank you, and thank you for reminding me'
Ik denk dat dit vooral kwam na het bekijken van onze bestelling tot nu toe, en dat we uiteindelijk toch toeristen bleken die, hoewel er niet op gekleed, toch zin hadden om een avondje in hun restaurant te besteden.
Ondertussen wisten we ook dat je in Italiaanse restaurants ook altijd mag vragen waar je zin in hebt, en niet persé de kaart hoeft te volgen. Voor Esmoreit werd het gelati met twee gusto, van mela en fragola, voor Eulalie was frutti mixte wel goed. Mams kon geen dessert meer op, paps daarentegen had nog wel plaats voor een ijsje van noten.
Dit restaurant met residentie is nog een reden om terug te komen naar Toscane. Misschien verblijven we dan wel in een van hun villa's of appartementen. Een echte aanrader.
LUCCA PISA kust, Donderdag 13 april 2006
LUCCA
Lucca is misschien iets minder bekend dan de andere Toscaanse kunststeden, maar is meer dan het bezoeken waard
De volledige stadsomwalling bestaat nog, is volledig autovrij en wordt intens gebruikt om te wandelen, fietsen en joggen. Het is een wandeling van ongeveer 4 km, welke wij bijna volledig deden. Vanop deze stadsmuren heb je een mooi zicht over de stad.
Pisa met zijn toren kan dan zo'n bekende toerischtische trekpleister zijn, dat je zou denken hoeft dit wel?
Maar het piazza dei miracoli doet zijn naam alle eer aan.
Doordat het plein volledig ommuurd is, kom je als het ware in aan ander universum. Vier kunstwerken in witte marmer staan er in het groene gras bijeen.
Het batistero
het camposanto
de duomo
en natuurlijk de torre pendente.
En scheef staat hij wel degelijk. Het verbaast me iedere keer als ik hier kom hoe scheef die toren wel staat. De foto's tonen nooit het effect van de werkelijkheid. Als je er voor staat begrijp je eigenlijk niet waarom hij niet valt. De bovenzijde van de toren staat volledig buiten het zwaartepunt. De toegangsprijs tot de beklimming van de toren bedraagd een schandalige 15€ per persoon. Dit verklaart natuurlijk waarom er geen grote rijen wachtende toeristen staan. Wij hebben onze hoogtevrees ook maar niet op de proef gesteld.
Dankzij de kinderen kan de toren nog een paar jaren blijven staan.
Aan de obligate soeveniers kraampjes worden de kaartjes voor het thuisfront gekocht, en liggen de scheve torens als klosjes garen bijeen.
Aangezien Esmoreit vandaag gezien had wat hij altijd al had willen zien, mocht hij een torentje als herinnnering meenemen.
Marina Di Pisa
Het toeristisch seizoen was aan de kust nog duidelijk niet begonnen. Behalve wij, een paar vissers, enkele verdwaalde italianen, waaronder een zwarte deerne met gsm en hondje, was er geen ziel te bekennen. Een groot contrast met de steden. Rust de zon en het ruisen van de zee.
Lucca is misschien iets minder bekend dan de andere Toscaanse kunststeden, maar is meer dan het bezoeken waard
De volledige stadsomwalling bestaat nog, is volledig autovrij en wordt intens gebruikt om te wandelen, fietsen en joggen. Het is een wandeling van ongeveer 4 km, welke wij bijna volledig deden. Vanop deze stadsmuren heb je een mooi zicht over de stad.
In plaats van terug dwars door de stad te gaan, deden we dus de tour over de stadsmuren. Aan te raden, maar in de brandende zon niet te onderschatten. Bovendien hadden we niet echt veel tijd, ik had ook maar voor twee uur in de parkeermeter gestoken. Volgens de kaart deden we het korste eind van de halve cirkel, in werkelijkheid leek het anders. In ieder geval toen we terug aan de auto kwamen, zat er een groen in het Italiaans brief je onder onze ruitenwisser, waar we helemaal niks van (willen) begrijpen.
PISA
Pisa met zijn toren kan dan zo'n bekende toerischtische trekpleister zijn, dat je zou denken hoeft dit wel?
Maar het piazza dei miracoli doet zijn naam alle eer aan.
Doordat het plein volledig ommuurd is, kom je als het ware in aan ander universum. Vier kunstwerken in witte marmer staan er in het groene gras bijeen.
Het batistero
het camposanto
de duomo
en natuurlijk de torre pendente.
En scheef staat hij wel degelijk. Het verbaast me iedere keer als ik hier kom hoe scheef die toren wel staat. De foto's tonen nooit het effect van de werkelijkheid. Als je er voor staat begrijp je eigenlijk niet waarom hij niet valt. De bovenzijde van de toren staat volledig buiten het zwaartepunt. De toegangsprijs tot de beklimming van de toren bedraagd een schandalige 15€ per persoon. Dit verklaart natuurlijk waarom er geen grote rijen wachtende toeristen staan. Wij hebben onze hoogtevrees ook maar niet op de proef gesteld.
Dankzij de kinderen kan de toren nog een paar jaren blijven staan.
Aan de obligate soeveniers kraampjes worden de kaartjes voor het thuisfront gekocht, en liggen de scheve torens als klosjes garen bijeen.
Aangezien Esmoreit vandaag gezien had wat hij altijd al had willen zien, mocht hij een torentje als herinnnering meenemen.Marina Di Pisa
Het was schitterend weer, en we wilden graag de zon zien zakken in de zee.
Langs de Arno reden we naar zijn monding in Marina Di Pisa.
Het toeristisch seizoen was aan de kust nog duidelijk niet begonnen. Behalve wij, een paar vissers, enkele verdwaalde italianen, waaronder een zwarte deerne met gsm en hondje, was er geen ziel te bekennen. Een groot contrast met de steden. Rust de zon en het ruisen van de zee. De stad leek als een decor van een film over de vergane glorie van een bruisende badstad.
In m'n t-shirt, daags na de verkiezingen in Italie kreeg ik veel aandacht van de Italianen. Twee heren van respectabele leeftijd, met vierkante zonnebril, begonnen een hele conversatie met me, waarin ik alleen de woorden 'Berlusconi' en 'arrevederci' begreep.
Een ondergaande zon geeft toch altijd een bijzondere stemming.
In m'n t-shirt, daags na de verkiezingen in Italie kreeg ik veel aandacht van de Italianen. Twee heren van respectabele leeftijd, met vierkante zonnebril, begonnen een hele conversatie met me, waarin ik alleen de woorden 'Berlusconi' en 'arrevederci' begreep.
Een ondergaande zon geeft toch altijd een bijzondere stemming.
Nu we ondertussen gewoon waren dat de restaurants in Italië pas om 20.00 h hun keuken openen, vonden we dat we alle tijd hadden. Maar toen het restaurant dat we in Marina Di Pisa in onze rode michelin uitgekozen hadden chiuso bleek, moesten we ons toch nog haasten om een 50 tal km verder in Pontederra ons volgende restaurant te vinden, voor de keuken weer sloot (21.30h).
We vonden dus Aeroscalo in een autovrije winkelstraat; Via Roma 8 in Pontederra.
Ik was de Italiaanse bestuurders al een beetje gewoon. Toen we wilden parkeren, stond een kleine fiat half op het voetpad net in mijn draaicirkel. Assertief als we werden deed ik mijn raampje naar beneden en riep, "tu pocco avanti" met de nodige gebaren. Toen de jeugdige Italiaanse bestuurder van zijn eerste schrik bekomen was, schoot het gifgroene autootje enkele meters vooruit. Nat het uitstappen zwaaide ik hem nog een "multi grazzie" toe.
We vinden onze draai nog wel in Italië.
Ditmaal geen menukaart, de dame des huizes komt gewoon aan je tafel vragen wat je gaat eten. Behalve Italiaans kent ze vanuit haar hoogte niet veel andere talen. Gelukkig wisten we ondertussen wat er in de meeste restaurants geserveerd wordt.
Het brood was, zoals gewoon ongezouten, maar het eten daarentegen was bijna niet te eten van de pekel. Ik weet niet wat ze ermee wilden camoufleren, maar 's ochtends lag de stoverij van een of ander wild beest nog op mijn maag. De patatine fritte waren korrelig, van het zout, de gestoofde verdure bleek niet anders dan spinazie met zout in vorm gebracht. Gelukkig was de acqua minerale niet duur.
Een wijnkaart was er wel, en de Nobile di Montepulciano die ik een paar restaurants terug had willen bestellen, was hier wel in voorraad. Hij was heel smakelijk en ik stak het op het zout dat we de kurk niet nodig hadden.
vrijdag, april 21, 2006
FIRENZE, woensdag 12 april 2006
We waren toch wat ongerust over het overaanbod aan cultuur, zeker voor de kinderen.We dachten dat Firenze de zwaarste etappe zou worden, de reisgidsen waarschuwen er ook voor. Daarom planden we deze trip in het midden van de week. De kids waren ondertussen al wat gewoon, en we waren nog niet oververzadigd.
Het was terug schitterend weer, met een stralende zon.
Sedert dat ik hier de vorige keer was, in 1980 met het 5e jaar van het Sint-Vincentiuscollege uit Eeklo, had David gezelschap gekregen. Kunst leeft!
De piazza della signoria kan je natuurlijk niet overslaan als je Firenze bezoekt. Het Palazzo vecchio samen met de David van Michelangelo, wel een kopie, maar op de oorspronkelijke plaats waar het beeld voor gemaakt werd. Het origineel in de Galleria d'accademia hebben we niet gezien. De rij aanschuivende was een paar straten lang. Firenze zal wel altijd een stad blijven waarvan je zegt dat je er nog zeker terug komt.Als je met die gedachte de stad bezoekt is het ook te doen, en trap je niet in de val alles te willen zien tot je uitgeput bent.
Het piazza del duomo ligt maar een straat verder. Vanuit de winkelstraat trekt de noga van witte, groen en rose marmer je aandacht.
Het zal jullie wel al opgevallen zijn dat mams steeds de deskundige uitleg geeft, Esmoreit stelt dan de kritische vragen.
Aan het ospedale de innocenti (wikkelkindjes) zagen we David in kleur.Dat doet met denken aan ons gezegde: "Esmoreit voorzichtig, straks doe je je nog pijn en dan ospedale, naar huis, en daar hebben we geen zin in."
Ponte vecchio blijft een apparte belevenis. Ik was blij verrast dat de brug de brand van een paar jaar terug goed had verteerd.
Voor de tuin (giardini di bobili) van het palazzo pitti (wat moet het palazzo grande dan wel niet zijn) waren we al te moe, nog een reden bij om terug te komen.Firenze is dus goed te doen. Misschien is het ook wel omdat we zo vroeg op het jaar zijn, de grote invasie van toeristen moet waarschijnlijk nog komen.
Nergens hadden we eigenlijk problemen om de auto net binnen of net buiten de stadsmuren te parkeren, en dan met een leuke wandeling, die in Firenze iets langer was, ook al omdat ik een straat naar de Ospedale de innocenti gemist had. Ze hadden de wegwijzer verzet. (ahum)
Na de wandeling wou ik nog met de wagen tot aan een 'point de vu' rijden die ik op de kaart had gevonden, zodat we een mooi overzicht op de stad hadden. Maar naar goede gewoonte op onze reizen hebben we die weer niet gevonden, of we hebben de verkeerde kant op gekeken. Als ik nu terug op de kaart kijk moeten we heel dichtbij geweest zijn. Maar het was toen ook spitsuur en het verkeer was heel druk, en meer dan één spiegel wou ik in Italie niet achter laten.
Op de terugweg vonden we in EMPOLI het beste restaurant (prijs-kwaliteit) van de reis.
La panzanella, via dei cappuccini 10.
Een eenvoudig plaatselijke keuken in een familiaire sfeer, moeder aan het fornuis, zoon sous-chef, schoondochter dient op.
Voor ons vier hebben we voorgerecht, pasta, hoofdgerecht met de nodige conturno's, water, fles wijn (en niet van de minste) en brood gegeten en gedronken voor 70 €. Dat is ongeveer de helft van de prijs wat we elders gaven in Italië en een derde van de prijs van wat we gaven in Frankrijk.
En het was nog overheerlijk ook. Voor het eerst at ik triepen (varkensdarmen), ik kon ook voor de varkenspoot gegaan zijn.
De kurk van de wijn hebben we niet hoeven vragen.
woensdag, april 19, 2006
VINCI, dinsdag 11 april 2006
's morgens hebben we de haard thuis aangestoken, om het huis toch wat warm te krijgen. Het werd er zo gezellig dat we tegen een uur of drie nog niet vertrokken waren. We beslisten toen maar een niet te druk programma te maken en via Cerreto Guidi, waarvan je hier boven de trappen naar de villa de midici ziet, naar Vinci te gaan. De geboortestad van Leonardo.
Niet slecht, een beetje maffiosi sfeer onder de obers, ze hebben ook en Engelstalige kaart, maar die komt niet overeen met de Italiaanse.
Een heerlijke baars in de oven gebakken met asperges en artisjok. Eulalie had lekkere pasta want we kregen de kans niet om te proeven.
Naar goede gewoonte de rest van de fles onder kurk mee naar huis, want, inderdaad vervolgens stijgt de weg.
SIENNA, maandag 10 april 2006
Van het imponeerde Piazza Del campo, noch van het statige Castello di Brolio dat we die dag bezochten hebben we foto's. Daarom een paar sfeerbeelden van het Toscaanse landschap bij valavond.Weer twee belangrijke lessen.
De openingstijden van de bezienswaardigheden passen heel moeilijk in ons schema. De meeste zijn open van 10.00h - 12.00 h en van 15.00 h - 18.00 h. Dat maakt het heel moeilijk om met de grote afstanden meer dan twee targets per dag af te werken. Toch zeker met onze uitgebreide ontbijtsessies 's morgens.
Een andere: als de de lens van je camera verwisselt steek die dan in de rugzak die je meeneemt en niet in de fototas die je in de kamer laat staan. Je vermijdt er op z'n minst hoongelach van de rest van het gezin mee.
Je staat dan voor dat kasteel, dat net dan in middagpauze is. Je stelt voor om rond het kasteel te wandelen en als je dan een prachtig zicht krijgt op het fort, midden de wijnranken, en je haalt je rugzak van je schouders om je camera te nemen ...
Juist, je wordt ouder papa ...
Maar goed, Sienna is de moeite, we gaan er zeker nog eens terug is het niet om foto's te nemen dan toch om te luisteren welke taal al de groepen bezoekers met gids spreken. Mams is er een meester in, totaal onopvallend steekt ze het plein over (haar leven riskerend tussen de voorbijsnorrende skooters) om geinterresseerd bij een groep aan te sluiten om zo de Duomo binnen te geraken.
's Avonds thuis heerlijke pasta met chianti uiteraard, een andere fles dan de dag voordien, uiteraard. "Lorsque le vin est tiré, il faut le boire."
Abonneren op:
Posts (Atom)